Kleine man, daar was jij opeens!
Terwijl ik pas 30 weken + 4 dagen zwanger was besloot jij dat het tijd was, tijd om ter wereld te komen. De reden dat jij kwam weten wij niet maar dat jij kwam was al snel duidelijk.
Ik schrijf deze blog omdat de vroeggeboorte van Mats een zodanige gebeurtenis is geweest in mijn/ons leven wat mij gevormd heeft als persoon en ook zeker als mama. Ik wil jullie via mijn blogs een kijkje laten nemen in mijn als mama dus ik wil ook graag bij het begin beginnen. Vanaf het moment dat Mats geboren is heb ik mijn verhaal via instagram gedeeld en daarmee ook zoveel lieve mama’s ontmoet. De steun die ik kreeg via instagram vond ik overweldigend en zo mega bijzonder. Maar toch, hoe mooi een foto kon overkomen of hoe positief ik ook vertelde, zo was het niet altijd. Een vroeggeboorte brengt zoveel spanning, tranen en onzekerheid met zich mee. Een achtbaan waarvan je elke dag hoopt dat de rit snel voorbij gaat. Ik wil daarom ook stilstaan bij alle kleine vechtertjes die hebben gevochten en nog steeds vechten. En aan alle ouders, wat zijn jullie sterk!
Het begon allemaal op 11 september om 03:00 uur ’s nachts. Ik werd wakker van lichte krampen, onschuldige krampen dacht ik. Ik probeerde door te slapen maar eigenlijk is dat niet meer gelukt. Ik besloot een warme douche te nemen want dat zou mij wel goed doen dacht ik maar eigenlijk werd de kramp alleen maar sterker. Ik wachtte tot 07:30 uur met het bellen naar de verloskundige want ik wilde haar niet wakker bellen. Achteraf best dom van mezelf maarja, ik vond het gewoon zo sneu om haar midden in de nacht te bellen en ik wist natuurlijk niet wat er komen ging.
Om 08.00 uur was de verloskundige aanwezig en al snel zei ze dat ik 4 cm ontsluiting had. Ze belde direct een ambulance om ons naar het AMC in Amsterdam te brengen. Daar lag ik op de bank mijn haar alle kanten op en mijn make up van de vorige dag nog op mijn wangen een beetje verbaasd om mij heen te kijken. Ik had geen vluchtkoffer en ik maakte mij meer druk om het feit dat ik die dag moest werken en ik nota bene een eindpresentatie moest geven voor mijn opleiding. Totaal geen besef dat er iets veel heftigers aan de hand was. Mijn vriend en in werden als twee kippen zonder kop de ambulance in begeleid. We lieten per ongeluk de voordeur openstaan en vergaten eigenlijk al onze spullen. Maar dat maakte niet uit, we moesten zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.
Ik kijk echt met een positief gevoel terug op de ambulance rit. Ik had nog steeds kramp maar ik was er echt van overtuigd dat ik met wat weeënremmers diezelfde dag weer naar huis kon. Ik appte mijn baas zelfs dat ik wat later zou zijn maar dat ik sowieso kwam werken, what was I thinking? Het klikte enorm met de ambulance broeder, hij hield nog even een spiegeltje voor zodat ik mijn coupe de drama even kon fatsoeneren. We bleken in hetzelfde dorp te wonen en elk jaar ook naar hetzelfde dorpsfeest te gaan. Het is best bijzonder dat ik echt met plezier terugkijk op dit ritje. Waarschijnlijk door de – op dat moment nog –enorme onwetendheid en de adrenaline die door mijn lijf gierde. Dat de ambulance met zwaaiende sirenes door al het verkeer raasde heb ik niet eens meegekregen.
In het ziekenhuis aangekomen bleek ik al op 6 cm ontsluiting te zitten. Het was pas 09:00 uur dus we konden wel constateren dat het super snel ging. Over een bevalling werd nog niet gesproken want de artsen wilden alles op alles zetten op een bevalling tegen te gaan. Ik kreeg direct weeënremmers toegediend en een shot in mijn been voor de longrijping van de baby. Het duurt even voordat deze zijn werk ging doen dus vanaf dat moment was elke seconde in de buik van levensbelang.
Door alle hectiek besefte ik dat ik mijn ouders nog helemaal niet gebeld had. Dat was best een moeilijk telefoontje omdat ik wist hoe mijn ouders zouden reageren. Zij stonden dan ook binnen een uur naast mijn bed en zijn ook niet meer weggegaan. ‘’Weetje: ik ben zelf geboren na een zwangerschapsduur van 32 weken.’’ Voor mijn moeder was het een herhaling van de geschiedenis.
De krampen bleven licht en het leek qua ontsluiting stil te staan. Zouden alle medicijnen dan hun werk doen? Helaas, om 15:00 uur begon ik plotseling hevige pijn te krijgen en werden we voorbereid op de geboorte van ons kind. Iets wat totaal tegen onze natuur inging want ons kind was nog niet klaar! Het mocht nog niet! Mijn kamer stond opeens vol met artsen en verpleegkundigen. De gynaecoloog kwam ons vertellen wat de risico’s zijn van een prematuur en dysmatuur kindje. Informatie die je niet wilt horen als je op het punt staat van bevallen. Dat was dan ook het moment dat het echt tot ons doordrong, wij zouden op 11 september 2015 ouders worden maar we wisten niet hoe ons kind eraan toe zal zijn en wat de tijd ons zal brengen. Een ontzettend beangstigend en machteloos gevoel. De hele bevalling was voor mij een grote vage bubbel. Ik begreep niet wat er gebeurde, ik wilde het niet en eigenlijk mocht ik ook niet bevallen. Elke perswee moest ik proberen tegen te houden, een onmogelijke en onmenselijke taak.
Om 17:15 uur is Mats geboren. Met een gewicht van 1755 gram voor het termijn van 30 + 4 weken was hij goed op gewicht maar alsnog veel te klein en veel te onrijp. Mats werd direct meegenomen, hij had veel moeite met ademen en is daarom ook meteen ondersteund. Wat ik erg moeilijk vond is dat ik Mats geen seconde heb kunnen zien na de bevalling. Hij werd meegenomen en alle artsen renden met hem de kamer uit. Jorg keek mij aan en natuurlijk moest hij ook mee. En daar lag ik dan, net bevallen, zonder kindje en totaal geen besef van wat er allemaal gebeurde. Gelukkig bleef er een lieve verpleegkundige om mij te ondersteunen maar toch voelde ik mij zo alleen. Ik wist niet hoe het met Mats ging en mijn ouders en familie mochten ook nog niet binnenkomen. Na twee uur wachten ging de deur plotseling open en werd Mats in een couveuse aan allerlei slangetjes naar binnen gereden. Ik mocht even kijken naar onze kleine man. Helaas lag Mats met zijn rug naar mij toe waardoor ik alleen zijn achterhoofd heb kunnen aanraken maar dit moment was goud waard. Daar lag onze kindje, zo klein maar zo ontzettend sterk!
Volgende week vertel ik over de periode na de bevalling. Hou mijn blog in de gaten! ♡
