Slapen, much needed als je het mij vraagt! Maar niet altijd vanzelfsprekend.

Mats sliep altijd als een os, en eigenlijk nog steeds. Wij zijn vanaf het moment dat hij uit het ziekenhuis kwam, wat slapen betreft erg structureel geweest. In het ziekenhuis had hij al een erg strikt schema dus eigenlijk trokken wij die lijn door. Ik dacht, dat rocken we gewoon even. We zouden het precies hetzelfde aanpakken bij een tweede kindje en we zouden allemaal slapen. Hahaha, dat dachten we!

Al snel merkte ik dat Ise een totaal ander kind was (duh!) wat betreft slapen en reageren op schema’s. Wekenlang sliep zij PRECIES 45 minuten slaapjes overdag tot grote frustratie van mijzelf, want ik deed toch alles wat het slaapboek zei? Ze sliep elke keer 1 slaapcyclus maar het lukte haar zelf niet om door te pakken. Ik heb heel wat middagen op de grond aan haar bedje gezeten, met veel liefde uiteraard! De nachten gingen veel beter dus ik kon het overdag ook steeds meer loslaten.

Ik kan mij herinneren dat de nachtvoedingen opeens weer terugkwamen toen Ise net 1 jaar was geworden. Soms zaten we een aantal keer ruim een uur knikkebollend op haar kamer terwijl Ise alle meubels in haar kamer vrolijk aan het aanwijzen was, hopend dat ze op schoot in slaap zal vallen. Al snel gingen we over op een hele andere tactiek en gaven we haar bij de eerste kik een flesje melk, zodat we allemaal weer zo snel mogelijk konden gaan slapen. Dit werd een nachtelijk meeting die elke nacht weer terug kwam, tot vorige week.

We waren het oprecht een beetje zat! Niet omdat we het erg vonden om uit bed te komen hoor, zelf kom ik alleen zo moeilijk weer in slaap na een onderbreking. De korte nachten zorgden voor een chronisch slaaptekort en dus steeds meer irritaties in huis. Niet leuk!

Ik besloot tips te vragen via Instagram, mijn persoonlijke zoekmachine. Sidenote: ieder kind en iedere ouder is anders, dat voorop gesteld! Volg je eigen gevoel en bekijk wat bij jou/jullie past. Toch vind ik het zelf altijd prettig om ervaringen te lezen en te delen om zo opzoek te gaan naar mijn eigen weg.  Ik kwam er al snel achter dat ik ECHT niet de enige was en dat vooral veel andere mama’s ook opzoek waren naar de gouden tip. De 10-minuten methode werd veruit het meeste genoemd. Bij deze methode wacht je 10 minuten zodra je baby begint met huilen. Na die laaaange 10 minuten ga je [met zo min mogelijk geluid, licht en prikkels] naar je baby toe. Check of er misschien iets aan de hand is zoals een poepluier oid. Zo niet, geef dan bijvoorbeeld een kus, een aai over de bol of een speentje en loop weer weg. Herhaal daarna het bovenstaande. De gedachte achter deze methode is dat je baby leert aanvoelen dat het veilig is om alleen in slaap te vallen en dat papa en/of mama altijd in de buurt zijn.

Omdat het voor ons niet goed voelde om haar niet uit bed te halen [in tegenstelling tot wat er in andere methodes gezegd wordt] heb ik de methode voor onszelf een beetje aangepast. De eerste nacht begon Ise om 04:00 uur met huilen. Na 10 minuten ging ik naar haar toe en merkte ik dat ze alleen maar overstuur raakte als ik haar in bed liet liggen. Ik heb haar daarom uit bed gehaald en getroost tot ze helemaal stopte met huilen. Dit duurde echt wel 15 minuten want ze hoopte natuurlijk op een flesje melk. Ik heb haar terug gelegd en ik ben weer op mijn eigen bed gaan zitten. Tip: als je besluit zoiets dergelijks te gaan doen, ga dan niet in bed liggen. Het zal alleen maar lastiger zijn om jezelf weer uit bed te trekken. Houd dus een actieve houding aan.

Ise begon nadat ik weg was gegaan weer met huilen. Ik zette echt een timer aan met mijn telefoon om het zo strikt mogelijk te doen en om een beetje houvast te heben. Jorg ging daarna op dezelfde manier naar Ise toe. Uit bed halen, al lopende troosten tot ze stopte met huilen en weer terugleggen [haar speen gooide ze door de kamer trouwens, zo boos was ze]. En zo hebben we het steeds afgewisseld. Die nacht heeft het 1 uur en 24 minuten geduurd voordat we haar rustig, maar wakker terug in bed konden leggen. Zonder huilen en zelfs zonder speen is ze in slaap gevallen en wij konden nog een half uurtje slaap meepakken voordat onze wekker afging. 

Still can’t believe it maar de nacht daarop heeft ze doorgeslapen. Of dat aan de bovenstaande methode heeft gelegen weten we natuurlijk niet maar het was de eerste ochtend in 6 maanden dat we uitgerust wakker werden!

Ik heb expres even gewacht met het schrijven van deze blogpost want geen dag en nacht is hetzelfde, ik wilde het eerst een tijdje aanzien. Ise is de week na de eerste succesvolle nacht nog 1x wakker geworden ’s nachts waarbij we haar twee keer hebben getroost met 10 minuten huilen ertussen. Sindsdien is het nagenoeg stil ’s nachts. En natuurlijk zal dit niet voor eeuwig zijn, er ligt altijd wel iets op de loer zoals tandjes die doorkomen, ziek zijn of gewoon behoefte aan onze knuffels. En dat is helemaal niet erg, ik ben vooral blij dat die gewenning aan een flesje melk weg is. 

Hopelijk hebben jullie iets aan mijn ervaring en kunnen jullie je eigen weg vinden voor jezelf en je kindje. Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jullie ervaringen, tell me!

x Danielle