Een klein hoopje liefde van 1755 gram, aan slangetjes en in een warm glazen huisje, op de NICU unit 3 en op de plek van de leeuw. Een plek die ik nooit zal vergeten, zijn allereerste huisje.

Een paar uur na mijn bevalling mochten we eindelijk samen naar onze mannie. We noemden hem de eerste uren vooral mannie omdat we echt even moesten wennen om hem bij zijn naam te noemen. We hadden nog helemaal geen knopen doorgehakt wat betreft de naam. Ik als eeuwige twijfelaar had nog zoveel opties, overwegingen en creaties in mijn hoofd. Maar toch, toen de kinderarts vroeg wat zijn naam zou worden zeiden we allebei: Mats. Het voelde alleen nog niet als een Mats, we waren er gewoon nog niet aan gewend. Gek he?!

Maar daar lag onze Mats dus. Helemaal opgezwollen van de bevalling vond ik hem helemaal niet zo heel klein lijken maar ik was ook niet anders gewend. Mats lag aan een (voor de kenners) CPAP apparaat. Dat is een therapie die de eigen ademhaling van je kindje ondersteunt door een continue zuurstof toestroom. Door een sonde kreeg hij elk uur kleine beetjes borstvoeding. Daarnaast had hij een infuus in z’n ieniemini handje en lag hij aan een monitor die zijn hart, zuurstofgehalte en ademhaling in de gaten hield. Boven die monitor hing een soort alarm, een oranje lamp die met hard gepiep afging als er een daling was in zijn waardes. Dipjes of incidenten noemen ze dat.

Het is onbegrijpelijk wat er vooral zo’n eerste dag op je af komt. We ontmoette artsen, kregen mappen mee met informatie en we kregen een rondleiding door de NICU. Er werd uitgelegd dat wij 24/7 bij Mats mochten zijn als we dat wilden. Dit wilden wij natuurlijk dolgraag maar we dachten ondertussen ook aan thuis. Het kamertje was nog niet af, ik had nog geen babywassen gedraaid en ik had nog niet eens luiers in huis. Het waren hele praktische dingen waar we aan dachten, helemaal niet nodig want Mats zou de komende weken toch niet in zijn eigen bedje kunnen slapen. De artsen wisten ons te overtuigen om al het praktische los te laten en te gaan logeren in het Ronald McDonald huis naast het ziekenhuis. Wat ben ik blij dat wij die keuze hebben gemaakt zeg! Wat een prachtig alternatief voor ouders om zo dicht mogelijk bij hun kindje te kunnen zijn. Wij hebben uiteindelijk 11 nachten gelogeerd in het Ronald McDonald huis. Hoe zwaar die 11 dagen ook waren, we kijken er wel heel positief op terug. Tijdens die dagen zijn we vooral bij Mats geweest om elk verzorgingsmoment mee te mogen maken. We mochten elke dag 1 a 2 uur buidelen met Mats, dit deden we om en om. De ene dag Jorg, de andere dag ikzelf. Na een half uur had je een houten kont maar dat deed er niet toe. Luiers verschonen in een dichte couveuse met draadjes die altijd in de weg zaten waren de uitdagingen van de dag, maar oh zo bijzonder om mee te maken. Ook de momenten dat de CPAP verwisseld werd en je heel even zijn neus kon zien waren oh zo mooi. Omdat wij er zoveel waren hebben wij ook veel dipjes en incidenten meegemaakt. Mats bleef moeite hebben met ademen en stopte daar ook geregeld mee. In het begin raakte wij direct in paniek maar al snel zagen we dat Mats de dipjes vaak zelf oploste. Maar soms lukte dat ook niet en kwamen de verpleegsters aanrennen. Om de ademhalingdipjes zo laag mogelijk te houden kreeg hij coffeïne door zijn infuus, dit zorgde ervoor dat hij alerter bleef en niet ‘vergat’ te ademen.

Na 11 dagen NICU was Mats over het termijn van 32 weken heen en werd hij sterk genoeg bevonden om verplaatst te worden naar een streekziekenhuis. Een mega spannende rit was dat. Mats werd stevig vastgebonden in een speciale couveuse en ik mocht meerijden in de ambulance. Heel grappig, het bleek dat de ambulanceverpleegkundige van deze rit de vrouw was van de ambulancebroeder die ik ontmoette tijdens mijn heen rit naar het AMC toen de bevalling begon. Ik denk dat ze het wel over ons gehad hebben aan de keukentafel haha.

Aangekomen in het streekziekenhuis ging het wat slechter met Mats. We waren er al op voorbereid, een ambulancerit heeft veel impact op zo’n klein lichaampje. Voor ons is het die eerste week even zwaar geweest. Jorg moest weer aan het werk en Mats deed zoveel stappen terug dat ik dat even moeilijk kon verwerken. Daarnaast moesten we enorm wennen aan het nieuwe ziekenhuis, de nieuwe verpleging en de nieuwe gewoontes/routines. Zo kon ik mij erg druk maken om de temperatuur van de couveuse. Een stemmetje in mijn hoofd zei steeds:  in het AMC stond de temperatuur veel lager, dit is niet goed Danielle. Ik maakte mij zo druk dat ik zelfs een keer stiekem de temperatuur lager heb gezet. Na een kwartier ging ik weer twijfelen en heb ik de temperatuur weer goed gezet. Ook waren de bezoektijden hier heel anders. We mochten niet meer 24/7 bij Mats zijn en we werden eigenlijk vaak verzocht om thuis uit te gaan rusten. Een heel reëel advies maar ik wilde dat helemaal niet. Zo kwam ik in een soort negatieve flow waarin ik dacht de verpleging niet het beste met Mats (en ons) voorhad. Te belachelijk voor woorden natuurlijk maar de veranderingen en de onzekerheid waren gewoon teveel. Na twee weken konden we ons meer aarden, ging het weer beter met Mats en werd het contact met de verpleging ook meer vertrouwd. Overdag ging ik alleen naar Mats en in de avond ging ik nog samen met Jorg heen en weer. Een intensieve tijd waarin wij dagelijks hoopte dat hij bijna naar huis zou mogen. Het ging echt met kleine stapjes maar ook met grote overwinningen. Zo mocht Mats op een gegeven moment zijn eerst romper aan, ik heb staan springen toen dat mocht. En ook zo’n grote overwinning was het toen hij het gewicht van 2500 gram had bereikt. Of het moment dat hij van de couveuse naar een warmtebedje mocht verhuizen, yay! We mochten ook steeds meer zelf doen, zo ontzettend fijn. Lekker in bad doen waarbij de apparaten heel even afgekoppeld mochten worden. Deze mooie momenten zijn vastgelegd door Stichting Earlybird, wij zijn nog elke dag zo blij met deze foto’s!

De dag dat Mats naar huis zou mogen kwam steeds dichterbij. Hij moest zelfstandig kunnen drinken, boven +- de 3 kilo wegen en 48 uur geen dipjes laten zien op de monitor. Wat hebben wij die monitor vervloekt zeg. Na een goede nacht hadden we zoveel hoop dat hij mee zou mogen totdat de monitor weer afging en we weer van vooraf aan moesten beginnen. Allemaal heel logisch, zo’n kwetsbaar klein baby’tje mag echt pas naar huis als hij/zij er klaar voor is.

30 oktober is de dag dat Mats er klaar voor was. Hij mocht eindelijk met ons mee naar huis! Vrij om te gaan, vrij om de grote wereld te ontdekken.