Eerst even wat feitjes, gewoon omdat ik daar dol op ben. Nederland is best een uitzondering, thuis van je wondertje bevallen gebeurt hier vaker dan in veel andere westerse landen. Tien jaar geleden beviel nog 23 procent van de dames thuis, nu is dat nog maar 13 procent. Het is toch een veelgestelde vraag als je zwanger bent: “wil je thuis bevallen of in het ziekenhuis?” Toen ik zwanger was gaf ik standaard het antwoord: ziekenhuis! Ik was hier heel stellig in. Maar waarom eigenlijk? Voor mijn gevoel was het in het ziekenhuis veiliger, je hebt toch de juiste medische zorg om je heen. Ook had ik écht geen zin in al die rommel thuis en bovendien is pijnbestrijding thuis ook wat ingewikkelder. Kortom: ziekenhuis voor mij!

Toen ik hoogzwanger was van Phlyn kreeg ik te maken met zwangerschapscholestase. Bij deze vervelende aandoening krijg je te maken met vervelende jeuk. Omdat het voor mij echt niet meer vol te houden was werd besloten om mij in te lijden in de 40e week. Ik was zó blij dat ik mocht bevallen dat ik niet echt stilstond bij het feit wat er allemaal bij het inleiden van een bevalling komt kijken.

Ik werd opgenomen in het ziekenhuis toen ik 39+4 dagen zwanger was. We mochten ons die ochtend melden voor het plaatsen van een ballonnetje. Toen ik daar lag op de behandeltafel werd mij gevraagd of ik het erg vond dat de student het ballonnetje mocht plaatsen. Geen enkel probleem zei ik. Nou dat heb ik geweten. Er werd druk overlegd en gewroet, maar het lukte maar niet. Daar lig je dan met de pootjes in de lucht te hopen dat het snel voorbij is. Na een aantal pogingen zat de ballon en mocht ik die dag even afwachten of hij eruit zou vallen. Ik merkte meteen al wat gerommel en besloot als een idioot rondjes door het ziekenhuis te lopen in de hoop dat de boel op gang zou komen. Ik was dan ook opgelucht dat diezelfde middag nog het ballonnetje eruit viel. Na inwendig onderzoek werd besloten dat ze de volgende dag mijn bevalling konden inleiden. Wat een opluchting. Ik overnachtte in het ziekenhuis en probeerde wat te slapen. Ik werd de volgende ochtend al vroeg wakker gemaakt zodat de nachtploeg nog even mijn vliezen konden breken. Ik voelde mij daardoor wel wat opgejaagd en belde snel mijn man, omdat het een uur eerder was dan hij verwachtte. Ik mocht zelf een verloskamer kiezen, omdat ik de eerste was die dag. Ik wilde nog snel even douchen en make-up opdoen, maar de verpleging zei dat voor dat laatste toch echt geen tijd was. Ook niet heel belangrijk natuurlijk, maar je wilt er toch een beetje leuk op staan! Ik was alleen met de gynaecoloog toen ze met een soort breinaald mijn vliezen brak. Ik voelde er weinig van, behalve natuurlijk het vruchtwater wat eruit liep. Toen mijn man buiten adem binnen kwam waren mijn vliezen al gebroken. Dat vond ik wel jammer, ik had hem er graag bij gehad. Ik kreeg ook meteen een infuus met weeënopwekkers zodat de bevalling wat sneller op gang zou komen. Toen ik daar lag zag ik helemaal voor mij hoe vele vrouwen voor mij op deze kamer een kindje hebben gekregen, zo bijzonder! En dat gaf mij vertrouwen dat ik het ook zou kunnen. We kregen een ontbijtje en we zetten Spotify aan met wat chill muziekjes. Nu begon het wachten. Nou ik kan je zeggen: de rust was van korte duur! Al snel kwamen mijn weeën heftig op gang en ik belandde in een weeënstorm. Ik wilde dolgraag een ruggenprik, maar vlak voor het plaatsen voelden ze nog even hoe ver ik was. Oeps! Al 8 cm, dus te laat voor een ruggenprik. Rond 08:30 waren we lekker aan het ontbijten en om 11:00 had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen. Maar o jee, hoe moet dat?! Ze zagen dat de hartslag van Phlyn daalde bij de weeën en de arts gaf aan dat hij binnen een kwartier geboren moest worden anders zou ze de vacuümpomp erbij halen om te helpen. No way dat ik dat wilde! Ik heb kei en keihard geperst. Er stonden ongeveer 5 mensen om mijn bed. Het maakte mij allemaal niet meer uit. Na 10 minuten persen werd Phlyn geboren.

Wat was dat bijzonder! Ik bleek flink gehavend te zijn, dus toen werd er aangegeven dat ik met een ruggenprik naar de O.K. moest om mij te laten hechten. Nou dat wilde ik dus echt niet. Ik wilde tijdens de bevalling een ruggenprik, nu niet meer grapte ik. Dus toen ben ik met een gewone verdoving gehecht. Na ongeveer 3 uur gaf de verpleging aan dat ik binnen een uur moest plassen anders moest ik een nachtje blijven. Ik kan dus heel slecht plassen op andere plekken dan thuis. En hoe ik het ook probeerde: er kwam niks. En het deed zo’n pijn! Ik kreeg een katheter, ook echt niet prettig als je er net een kind hebt uitgewerkt. Zo konden ze zien hoeveel urine er in mijn blaas zat. Gelukkig ben ik gematst door de verpleegster en kreeg ik nog 1 kans om daarna zelf te plassen. Gelukkig was het gelukt en mochten we aan het einde van de middag naar huis. Eenmaal thuis kwam een opstarthulp van de kraamzorg om de belangrijkste dingen uit te leggen. Ze ging veel te snel en liep te klagen dat ze maar een uurtje mocht parkeren bij ons en het ook nog zelf moest betalen. Helemaal niet relaxt dus. De volgende ochtend kwam de kraamhulp die de hele week zou blijven en we beleefden een prima eerste week met ons mannetje.

Als je zwanger bent van een tweede mini weet je heel goed wat je wél en niet wil bij de bevalling. Zo koos ik er bij Philou voor om een ZZP kraamverzorgster bij ons te laten komen. Zo wist ik precies wie ik in huis kreeg en dat gaf mij een rustig gevoel. Ook hoopte ik dat deze bevalling natuurlijk op gang zou komen, zodat ik niet weer de toeters en bellen van een medische bevalling om mij heen zou hebben.

Ik was uitgerekend van Philou op 17 december. Omdat Phlyn 2 dagen eerder dan de uitgerekende datum werd geboren, wist ik niet hoe het was om overtijd te gaan. Nou er gebeurde op 17 december helemaal niets! En de dagen erna ook niet. Omdat ik een peuter van nog geen twee om mij heen had, moest ik toch wat vermaak zoeken. Ik bezocht bijna dagelijks (ja, ik schaamde me dood voor het personeel) de Tuinland. Daar hadden ze de mooie kerstversieringen opgetuigd en een speelplekje met glijbaan. I-de-aal met een peuter! Ik was inmiddels 6 dagen overtijd en ging ‘s ochtends thee drinken bij de buurvrouw. Ik zat te klagen over wanneer ze nou zou komen. Ik was die dag ervoor al gestript, maar dat had natuurlijk niets uitgehaald. Toen ik wegging zei ze nog: “ah joh! Misschien is ze er vanavond wel!” Daar zag ik niets in natuurlijk. Die middag was mijn man vroeg thuis, omdat hij lekker twee weken kerstvakantie had en we deden even weekboodschappen. We besloten lekker patatjes te eten die avond en Phlyn speelde nog wat. Na het eten gaat vaak de muziek hard aan en gaan we dansen. Ik besloot lekker te gaan douchen terwijl de mannen aan het dansen en stoeien waren. Ik hoopte dat na het strippen de dag erop de bevalling zou beginnen. Toen ik klaar was met douchen droogde ik mij af, maar mijn benen werden maar niet droog. Ik snapte er niks van, tot ik mij bedacht dat het wel eens vruchtwater kon zijn. (Duh!) Ik riep een aantal keren hard naar beneden, maar ze hoorden mij natuurlijk niet. Ik belde mijn man en zei dat hij even boven moest komen. Mijn vliezen waren gebroken vertelde ik. Meteen belden we de verloskundige. Ze zei dat Phlyn lekker uit logeren kon en dat ze wel even zou komen over een uurtje om alles even te bekijken. Omdat ik de eerste keer zo snel bevallen was, wilde ze het meteen even zien. Het was een uur of zeven en Phlyn kon dus mooi bij mijn schoonouders naar bed. Een uurtje later was de verloskundige er en die zei dat we even ging afwachten of de weeën op gang kwamen. Nou and again: dat deden ze! Het ging allemaal razendsnel. Omdat het zó snel ging was er geen tijd meer om naar het ziekenhuis te gaan. Ik kreeg ineens persdrang en ik mocht gaan persen wanneer ik dat wilde. Al die tijd zat zij op een afstandje te kijken en ik mocht samen met mijn man alles doen. Dit was heel fijn en rustig. Vlak voor het persen kwam de kraamhulp ook vast om alles klaar te leggen en te ondersteunen waar nodig. Binnen een paar minuten persen werd Philou geboren. Zonder hulp van wie dan ook. Alleen toen haar hoofdje al was geboren hielp de verloskundige even. Ik had het helemaal zelf gedaan! Zo fijn. Het was inmiddels half 10 ‘s avonds (2,5 uur nadat de vliezen braken) We werden alleen gelaten en we bleven wel een uur met z’n drietjes in bed liggen. Toen werd Philou aangekleed en ik ging mij douchen. Het was zo relaxt allemaal!

Dus nu de vraag voor mijzelf. Thuis bevallen of in het ziekenhuis?

De voordelen van het ziekenhuis zijn voor mij: je hebt direct medische hulp als er iets is, je kunt gemakkelijk pijnbestrijding krijgen. De nadelen van het ziekenhuis zijn voor mij: er is meer haast, omdat je toch echt gewoon een patiënt bent, er zijn vaak meer mensen bij dan je zou willen, er wordt sneller ingegrepen, ze zijn strenger met dingen zoals plassen na een bevalling, je bent niet in je eigen omgeving en in mijn geval kon ik geen kant op door het infuus.

De voordelen van thuis bevallen zijn voor mij: je bent in je eigen huis en je eigen bed, je man heeft alle ruimte om naast je te liggen om mee te puffen, je kan zelf kiezen wie je erbij wil hebben, je hebt veel meer bewegingsvrijheid, je hoeft niet met (pers)weeën in een auto gehesen te worden. De nadelen van thuis bevallen zijn voor mij: ik kan ze niet bedenken. Ik dacht altijd dat je dan al die troep hebt die er bij komt kijken, maar ik heb er niks van gezien. Gelukkig ging alles bij mij heel soepel, maar het is wel vervelend als er complicaties bij een bevalling zijn en je moet dan tóch nog naar het ziekenhuis. Ik zou vooral als tip geven: doe waar jij je prettig bij voelt! Dan is dat altijd de beste keuze.